Van euforisch naar yin en yang (2021-07)

In mijn eerste blog gaf ik al aan dat ik mijn gevoel ontdekt had en dit een eye opener voor me is. Ik had en heb het gevoel dat mijn hart is geopend. De eerste paar maanden was ik helemaal euforisch over het gevoel en wilde met iedereen delen dat je veel gelukkiger bent als je je gevoel toe durft te laten. Ik voelde de leuke, fijne, gezellige gevoelens eindelijk écht. Ze kwamen binnen in mijn hart. Dit is gelukkig ook gebleven, maar nu blijkt dat als je bij je gevoel kunt komen, het niet alleen de positieve gevoelens in het dagelijks leven zijn die je heftiger ervaart. De negatieve, verdrietige, pijnlijke gevoelens komen ook om de hoek kijken. Dit was nogal een domper!

Als ik het zo schrijf, is het natuurlijk super logisch dat er ook negatieve emoties zijn. En dat weet ik ook maar al te goed. Alleen nu voel ik ze in mijn hart en dat is heftig! Je kunt je blijkbaar down voelen zonder het daadwerkelijk te voelen. Ik ben nooit écht in mijn lijf geweest met mijn volle aandacht. Altijd met mijn aandacht in mijn hoofd gezeten of boven mijn hoofd 'gezweefd'. Dissociatie heet dit blijkbaar met een duur woord. Je bent niet in je lijf aanwezig, omdat je bijvoorbeeld als kind heftige emoties voelde en hier niks mee kon. Het was gemakkelijk om weg te gaan van deze emoties en dus je te dissociëren. Dit is een overlevingsmanier geworden.

Nu ik door reikibehandelingen en coaching ervaar dat deze vervelende emoties die je in je lijf hebt opgeslagen op te lossen zijn, wordt mijn lijf steeds veiliger om in te verblijven. Ook in het geval van ‘negatieve’ emoties. Zij mogen er ook zijn. Het leven is écht yin en yang blijkbaar. Positieve én negatieve emoties horen er allebei bij. Je kunt de één wel weg willen duwen, of mega positief denken tegenoverzetten, maar ze komen terug. Ik merk dat bij mij het enige is wat helpt de emoties die je niet wilt voelen, ook voelen. Ook deze gevoelens serieus nemen en naar aanleiding hiervan doen waar mijn lijf behoefte aan heeft. Hierdoor blijft het vervelende gevoel niet mega lang sudderen of wordt het weer opgeslagen in m'n lijf, maar heeft het aandacht gehad en voel ik eerder weer de rust in mezelf. Dít is dus blijkbaar lief zijn voor jezelf.

Ik luister tegenwoordig meer naar mijn gevoelens en/of wordt erdoor overrompeld. Ik krijg ineens een warm gevoel in mijn hart van de fijne verbinding die ik voel met iemand die ik nog maar net ontmoet heb op een yogaretreat of kan mijn tranen niet meer inhouden en begin ‘ineens’ te huilen door een uitspraak die me diep raakt. Zelfs kan ik mijn frustratie/boosheid steeds beter uiten en weet je wat grappig is? Mensen rennen niet weg. Blijkbaar is het normaal om af en toe boos, gefrustreerd of verdrietig te zijn en dit te uiten. Ook grenzen aangeven doordat ik voel ‘ik ben het hier niet mee eens’ en dit uitspreekt, werkt bevrijdend. Ik heb het idee dat mijn leven juist minder ingewikkeld en dus mooier wordt als ik naar deze beide emoties luister.

Ik merk mijn gevoel steeds vaker op, maar weet dat ik hier nog zoveel meer in kan winnen. Om die reden ga ik met het coachingsprogramma meedoen. Aan de ene kant weet ik dat ik al goed bezig ben zoals ik nu doe, maar ik ben té nieuwsgierig naar wat er nog meer te voelen valt en hoe ik dit dan nog meer in mijn leven kan integreren. Op het werk bijvoorbeeld meer in mijn lijf aanwezig blijven, ook als het even niet loopt zoals ik had gewild. En nog meer activiteiten opzoeken waar ik vrolijk en enthousiast van word en wellicht een stap hogen: van ga stralen! Ik ben benieuwd of en hoe dit alles binnenkort gaat veranderen!!!        

Ook ben ik benieuwd naar jouw hersenspinsel én vooral naar je gevoel als je deze blog leest. Dus laat vooral een reactie achter. Hieronder of op mijn Instagramaccount @yvonnedebeer en volg me gerust.

Liefs,

Yvonne